VİNCENT VAN GOGH HAYATI / VİNCENT VAN GOGH LİFE

Vincent Van Gogh, bir papazın oğlu olarak 1853 yılında Hollanda’nın güneyinde bir köyde dünya’ya geldi. 19.yüzyılın yazgısı en trajik sanatçılarından biri olan Van Gogh, içinde sürekli bunaltılar yaşar ve hiçbir işe yaramadığına olan inancı, bir şeyler yapma, bir çıkış bulma isteğidir bunaltılarının nedeni. Acı çeker, mutsuzdur, huzursuzdur ve yalnızdır ama resimleriyle neşe ve sevinç uyandırmak istemiş, acıları sevince, hüzünleri neşeye ve yalnızlığı birlikteliğe döndürmeye çalışmıştır.
İnsanların yalnızlık, hüzün ve acı içindeki hallerinden etkilenip bunları da resimlerinde yansıtmıştır. Acı çekenlere ilgi duymuştur; içinde yaşadığı dünyada kendisini uyumsuz hisseden bütün melankolikler gibi. Mutsuz olması yalnızlığındandır. Hiçbir zaman hiçbir şeyi başaramayacağına olan inancı, kendisinden kuşku duyması, trajik yazgısı, yaşamına son vermesidir onu melankolik yapan.
Dünyada kendisini alçalmış, sevgilerden uzaklaşmış görmüştür Van Gogh. Yararsızlığının kendi elinde olmadığını, yazgının çizdiği olaylar dizisi sonucu bir kafese tıkıldığını, bir şeyler yapmak istediğini ama bunun yolunu bulamadığını yazar Theo'ya mektuplarında. Daha sonra yapacağı işi bulmuş ve kendini tamamıyla ona adamıştır büyük bir coşkuyla.
İlk dönem karakalem çalışmalarında maden işçilerini, köylüleri ele almış, patates yığınları, dokuma tezgahı gibi konuları işlemiş bir yandan da kasvetli gökler ve koyu renklerle iç karartıcı manzaralar resmetmiştir. Patates Yiyenler tablosu bu kasvetli ve iç karartıcı dönemini simgeler ( Vincent Van Gogh Museum, Amsterdam). 1885 tarihli resimde iç mekanda günlük yaşam konu edinilmiştir. İşçiler kendi ektikleri patatesleri paylaşarak yerken gösterilmişlerdir. Tek ışık kaynağı yukarıdan sarkan bir lambadır. Lambanın ışığı patatesleri aydınlatır. Resmin genelinde aynı renk ve tonlar hakimdir. Yeşilin ve kahverenginin koyu tonları. Patatesin tozlu rengini elde etmeye çalışıyordu. Bütün resme hakim olan renk yabani patates rengiydi. Resmin kasvetli ve karanlık görünümü ve insanların yüzleri, yoksulluğu melankolik bir atmosfer yaratıyor. Bu tür insanları gözlemleyen Van Gogh da yoksulluğun ne demek olduğunu biliyordu Bu dönemlerde kardeşine yazdığı bir mektupta " Böyle devam ederse hedefime varamayacağım. Bu kadar uzun zaman aç kalmasaydım bünyem daha kuvvetli olurdu. Fakat her seferinde daha az çalışmak ya da aç kalmak şıklarından birini seçmem gerektiğinde ben hep aç kalmayı tercih ettim. Bir insan buna nasıl dayanabilir? Açlığın etkisini resimlerimde öylesine görebiliyorum ki geleceğim için kaygılanıyorum".
1882 tarihli Hüzün adlı taşbaskısında oturan çıplak bir kadın tasvir edilmiştir (Vincent Van Gogh Museum, Amsterdam). Kadının başı dizine doğru eğilmiştir ve kolları arasında kalmıştır. Koyu renk uzun saçları çıplak sırtından aşağıya dökülmektedir. Saçlar ten rengiyle kontrast oluşturur. Figürün dış hatları belirginleştirilmiştir. Kolları arasında kalan yüzü görülmez ama büyük ihtimalle ağlamaktadır ya da üzgün bir ifade içindedir. Tek başına bırakılmış, çaresiz bir durumu vardır. Kederleriyle birlikte yapayalnızdır, itilmiştir. Kederin dokunaklı bir ifadesine tanık oluyoruz. Buradaki kadın Van Gogh'un birlikte yaşadığı alkolik, gebe ve fahişe Sien'dir. Bu resmin bir de karakalemle yapılmış deseni vardır.
Van Gogh'un 1890 yılında Sonsuzluğun Eşiğinde - 1890- adlı resminde de yine kederler içindeki bir insanın tasviri vardır (Rijksmuseum Kröller Muller, Otterlo ). Resimde sandalye üzerinde oturan mavi pantolon ve gömlekli yaşlı bir adamın derin acısı yansıtılmıştır. Yaşlı adam yumruk yaptığı elleriyle yüzünü kapamış, dirseklerini bacaklarının üzerine dayamış ve öne doğru eğilmiştir. Gözleri ve yüzü görünmüyor ama o da ağlamaklı ve yıkılmış bir durumdadır. Yine aynı yıl yaptığı Doktor Gachet'in Portresi -1890- adlı resimde de masaya dirseğini dayamış oturan bir adam görülür (Musee du Jeu de Pavme,Paris). Beyaz kasketli figürün yumruğu yanağında be başını destekler. Düşünceli ve kederli görünümlü Doktor Gachet'in kendisine sinirli olduğu kadar hasta göründüğünü de belirtir Van Gogh. Figürün yüzünde melankoli, hüzün, çaresizlik ve umutsuzluk hakimdir. Bu hüzün resmin her yanına yayılır. Bütün renkler ve çizgiler bu melankolik atmosfere uyar. Figürün çizgileri kasvetli görünümü izler ve bu duygusal ruh halini açığa vurur. Üzerindeki lacivert ceket ve arka planın koyu mavi rengi ve yüzün solgunluğu ifadeyi güçlendirir.
Van Gogh resimde kendini yaşamdan koparıp alacak yolu arıyordu. Coşkusunu, içinde kopan fırtınaları, hüzünleri, aşırı hislerini portrelerine yansıtan ikinci bir ressam daha yoktur. Kendisiyle sürekli hesaplaşan, bir türlü emin olamayan, bir başkasının eline bakmaktan dolayı sürekli ezik ve hassas olan ama gittiği, inandığı yoldan vazgeçmeyen, çevresindekiler tarafından anlaşılamamış bir Van Gogh. Acılarıyla, mutsuzluğuyla, huzursuzluğuyla, arayışları, hırsı, coşkusu, sonsuz yalnızlığı, sevgiye açlığı, yoksulluğu, yaptığına duyduğu saygı, kısa yaşantısına sığdırdığı onca yapıtı, erkek kardeşi Theo'ya yazdığı mektuplar, hastalığı, krizleri, bir tas çorba ile boya tüpü arasındaki seçimleri onu Van Gogh yapanlar. "Çoğu zaman 30 yaşında olduğuma inanamıyorum. Çok daha yaşlı hissediyorum kendimi. En çok beni tanıyanların çoğunun bana 'rante' gözüyle baktıklarını düşündüğümde ve bazı şeyler değişmezse belki de haklı çıkacaklarına inandığımda içim kararıyor, sanki bu şimdiden gerçekleşmişçesine bir umutsuzluğa kapılıyorum"

------------------------------------------------------


Vincent Van Gogh, a priest came to earth as the son of a village in the south of Holland in 1853. Artists of the 19th century, is one of the most tragic fate, Van Gogh, and you do not work in the belief that continuous bunaltılar lives, to do something, because finding an outlet bunaltılarının request. Suffer, unhappy, restless and lonely but I wanted to evoke images of joy and delight, the joy of suffering, sorrow and loneliness, togetherness joy tried to turn.
People's loneliness, sadness and pain in the affected markets system's paintings reflected in them. Was drawn to those who suffer, all melancholiacs live in the world as he feels incompatible. Yalnızlığındandır be unhappy. The belief that anything başaramayacağına no time, no doubt hear from him, the tragic fate of her melancholy life that is the end.
Debased himself in the world of love, away from the Van Gogh saw. Futility in their hands, whether it is a result of the sequence of events in a cage drawn tıkıldığını destiny, the author wanted to do something but I can not find the path of Theo letters. Dedicated herself completely to her will and later found work with great enthusiasm.
The first term charcoal studies miners, peasants took up, piles of potatoes, on the other hand looms have committed such topics as depressing gloomy skies and landscapes painted with dark colors. Chart icons in this bleak and depressing period Potato Eaters (Vincent Van Gogh Museum, Amsterdam). 1885 was discussed on the picture of daily life in the interior. Workers are shown while sharing their cultivated potatoes. The only light source is a lamp hanging above. Potatoes in the light of the lamp light. Is dominated by shades of the same color in the image. Darker shades of green and brown. Trying to get the color of the potato powder. All the picture is dominated by the color of the color of wild potatoes. Gloomy and dark appearance of the image and the faces of people, poverty, creating an atmosphere of melancholy. This kind of knew what it means to people in poverty in observing the Van Gogh in a letter to his brother in this period "if the goal that I will not even go on like this. Would have a stronger position and results of this long not gotten hungry. Yet every time I choose to work less or you need to stay in one of the choices: I always have to stay hungry. A person who can bear it? famine that will come see you so worried about the impact of paintings. "
Sadness in 1882's of prints depicting a naked woman is sitting on (Vincent Van Gogh Museum, Amsterdam). And the head of the woman in the arms of the directory has been tilted. Poured down his back with dark long hair, naked. Hair, skin color contrasts. Is highlighted in the outline of the figure. But probably not seen the rest in the arms of crying or sad face in a statement. Left alone, has a desperate situation. You're all alone with Kederleriyle, thrust. We are witnessing a poignant expression of grief. The Van Gogh lived with an alcoholic woman, pregnant women and prostitutes Sien'dir. This image is a pattern made of charcoal.
Threshold of Eternity in 1890, Van Gogh - 1890 - There's portrayal of a man shot in the blues again (Rijksmuseum Kröller Muller, Otterlo). The picture of an old man sitting on chair and deep blue pants and shirt reflected the pain. The old man closed up his fist in his face with his hands, elbows resting on his legs and bent forward. Tearful eyes and face, but it also does not appear, and a collapsed state. That same year, his Portrait of Doctor Gachet -1890 - seen from a man sitting resting his elbow on the table in the picture (Musee du Jeu de PAVMs, Paris). White capped supports the head of the figure to be his fist on his cheek. Thoughtful and sad-looking Doctor Gachet Van Gogh also indicates that he is frustrated looks so sick. The figure on the face of melancholy, sadness, helplessness and hopelessness prevails. This sadness is spread all over the image. Fits all colors and lines of this melancholy atmosphere. Lines of the figure reveals a bleak view of the tracks and the emotional mood. Navy blue jacket and dark blue color on the background, and strengthens the expression of the face wilt.
Way of life will be plucked from the Van Gogh himself was looking for the picture. Delight, broken in storms, sorrows, a painter from reflecting the extreme feelings portraits is no more. Hesaplaşan him constantly, can not be sure of a kind, so we are constantly looking at someone else's hands, but went to the meek and delicate, believes that giving up the road, a Van Gogh understood by people around them. Suffering, mutsuzluğuyla, huzursuzluğuyla, seeking, ambition, enthusiasm, infinite loneliness, love, hunger, poverty, respect for doing that, all the work sığdırdığı short life, he wrote letters to his brother Theo, disease, attacks, tube of paint with a bowl of soup choices between Van Gogh those who do it. "Most of the time I can not believe that I'm 30 years old. Much more I feel old. The majority of those who knew me so much to me, 'rant' look through the eyes does not change, and some things I think I believed içim than going dark, perhaps rightly, that have already come true if I get a despair"